Sedno sprawy tkwi w tym, że w konsekwencji silnego zakrzywienia dodatkowe wymiary mają skończoną objętość, pomimo że rozciągają się w nieskończoność. A w jaki sposób nieskończona przestrzeń może mieć skończoną objętość? Wyobraźmy sobie, że wlewamy dżin do znajdującego się w kie Uszku bez dna martini. Promień tego kieliszka maleje odwrotnie proporcjonalnie do głębokości, do napełnienia go wystarczy więc w takim przypadku skończona ilość dżinu. Ze względu na krzywiznę kieliszka większość jego objętości znajduje się u góry. Jest to sytuacja bardzo podobna do tej, z jaką mamy do czynienia w modelu RandallSundruma. Objętość dodatkowych wymiarów przestrzennych skupia się wokół brany, na której się znajdujemy, co sprawia, że grawitony przez większość czasu muszą przebywać w pobliżu brany. Prawdopodobieństwo wykrycia grawitonu szybko maleje w miarę oddalania się od brany. W żargonie fizyków kwantowych oznacza to, że funkcja falowa grawitonu ma maksimum na branie efekt ten nosi nazwę lokalizacji grawitacji.

Antoni Kowalski

Witaj na moim serwisie! Znajdziesz tutaj wiele artykułów dotyczących edukacji. Wpisy, które tutaj zamieszczam mam nadzieję, że Cie zainteresują i zostaniesz moim czytelnikiem na dłużej. Zapraszam do czytania!